بدون شرح

مرثیه

راه      در سکوتِ خشم                              به جلو خزید و در قلبِ هر رهگذر غنچه‌ی پژمرده‌یی شکفت: «ـ برادرهای یک بطن!     یک آفتاب ِدیگر را     پیش از طلوع ِ روز ِ بزرگ‌اش     خاموش                کرده‌اند!» و لالای مادران بر گاه‌واره‌های جنبان ِ افسانه                                         پَرپَر شد: «ـ ده سال شکفت و                             باغ‌اش باز                                           غنچه بود.   پایش را               چون نهالی  در باغ‌های آهن ِ یک کُند                                  کاشتند.  مانند ِ دانه‌یی به زندان ِ گُل‌خانه‌یی قلب ِ سُرخ ِ ستاره‌یی‌اش را                                      محبوس داشتند.  و از غنچه‌ی او خورشیدی شکفت  تا    طلوع نکرده                   بخُسبد چرا که ستاره‌ی بنفشی طالع می‌شد از خورشید ِ هزاران هزار غنچه چُنُو. و سرود ِ مادران را شنید که بر گهواره‌های جنبان                                 دعا می‌خوانند   و کودکان را بیدار می‌کنند تا به ستاره‌یی که طالع می‌شود و مزرعه‌ی برده‌گان را روشن می‌کند سلام          بگویند.  و دعا و درود را شنید از مادران و از شیرخواره‌گان; و ناشکفته               در جامه‌ی غنچه‌ی خود                                               غروب کرد  تا خون ِ آفتاب‌های قلب ِ ده‌ساله‌اش ستاره‌ی ارغوانی را                           پُرنورتر کند.»  وقتی که نخستین باران ِ پاییز عطش ِ زمین ِ خاکستر را نوشید و پنجره‌ی بزرگ ِ آفتاب ِارغوانی                                         به مزرعه‌ی برده‌گان گشود تا آفتاب‌گردان‌های پیش‌رس به‌پاخیزند،   برادرهای هم‌تصویر! برای یک آفتاب ِ دیگر پیش از طلوع ِ روز ِ بزرگ‌اش                                     گریستیم. مهر ۱۳۳۰