هنوز سخت است که این باور را در جامعه بگسترانیم که مرد از دامان زن به معراج می رسد . این شعار و امثال آن شاید بیشترین کاربردشان در هفته زن باشد و بعد از آن خداحافظ زن تا سال دیگر . نوع نگاه ما به زنان متاسفانه هنوز بسیار بدبینانه و به صورت غیر قابل اعتماد است .

زیرا هنوز زن را به مانند ضعیفه ای می دانیم که جز ظرف شستن و بزرگ کردن فرزندان و آماده بودن برای شوهرداری وظیفه دیگری ندارد . گرچه به مرور زمان این طرز تفکر رو به نابودی است ولی هنوز هم در بسیاری از خانواده های ما این سنت کاملاغلط وجود دارد. زیرا هر وقت خواسته اند اوج آرزویی را برای دختری بخواهند گفته اند : ان شاءالله عروسیت . این دردناک است . متاسفانه هنوز در کوچکترین نهاد اجتماعی ما یعنی خانواده  عدالت جنسیتی رعایت نمی شود و رفتارهای مرسالارانه  حرف اول رامی زند.در هزاره ای که آن را سوم نام نهاده اند کودک پسر را برای مهندسی و دکتری و کودک دختر را برای شوهرداری  و ایجاد یک زندگی راحت تربیت می کنیم . گرچه اعتقاد دارم که زنان ما در این زمینه ساختار شکنی کرده اند و پا را فراتر نهاده اند – صحت این ادعا مقایسه درصد قبولی دختران در دانشگاهها با درصد قبولی پسران می باشد – اما این حرکت هنوز ناقص است و تا خشکاندن کامل ریشه های سنت ها و باورهای غلط در مورد زنان و رسیدن به نهایت عالی زن راه بسیار در پیش است که این مهم جز با همت زنان قابل انجام نیست زیرا یکی از علت های عقب ماندن زنان جامعه علاوه بر باورها و سنت های غلط رایج در جامعه عدم خود باوری زنان است . زیرا زنان ما هنوز به این باور نرسیده اند که خواستن توانستن است . به قول شاعره بزرگ ایران فروغ: من غریبانه به این خوشبختی می نگرم .  این غریبانه نگریستن علتی جز باور نداشتن ندارد و زنها خودشان را زیستنشان را و کامل بودنشان را به دیده شک می نگرند . دیگر شک ها را باید کنار گذاشت. زیرا شک در حقیقتی که خدا اعطا کرده تا سرحد کفر هم می رود . به امید روزی که هم مردان ما و هم زنان ما  هم خود را باور کنند و هم همدیگر را . زیرا جایی خوانده ام که حقوق زنان یعنی حقوق بشر .

مطلب پائینی رو هم حتما بخونید