راه
     در سکوت ِ خشم
                             به جلو خزید
و در قلب ِ هر رهگذر
غنچه‌ی پژمرده‌یی شکفت:

«ـ برادرهای یک بطن!
    یک آفتاب ِدیگر را
    پیش از طلوع ِ روز ِ بزرگ‌اش
    خاموش 
              کرده‌اند!»

و لالای مادران
بر گاه‌واره‌های جنبان ِ افسانه
                                        پَرپَر شد:

«ـ ده سال شکفت و
                            باغ‌اش باز
                                          غنچه بود.
 
پایش را 
             چون نهالی 
در باغ‌های آهن ِ یک کُند 
                                کاشتند. 

مانند ِ دانه‌یی
به زندان ِ گُل‌خانه‌یی
قلب ِ سُرخ ِ ستاره‌یی‌اش را 
                                    محبوس داشتند. 

و از غنچه‌ی او خورشیدی شکفت 
تا 
  طلوع نکرده 
                 بخُسبد
چرا که ستاره‌ی بنفشی طالع می‌شد
از خورشید ِ هزاران هزار غنچه چُنُو.
و سرود ِ مادران را شنید
که بر گهواره‌های جنبان 
                               دعا می‌خوانند 
 و کودکان را بیدار می‌کنند
تا به ستاره‌یی که طالع می‌شود
و مزرعه‌ی برده‌گان را روشن می‌کند
سلام 
        بگویند. 
و دعا و درود را شنید
از مادران و از شیرخواره‌گان;
و ناشکفته
              در جامه‌ی غنچه‌ی خود 
                                             غروب کرد 

تا خون ِ آفتاب‌های قلب ِ ده‌ساله‌اش
ستاره‌ی ارغوانی را 
                         پُرنورتر کند.» 

وقتی که نخستین باران ِ پاییز
عطش ِ زمین ِ خاکستر را نوشید
و پنجره‌ی بزرگ ِ آفتاب ِارغوانی
                                        به مزرعه‌ی برده‌گان گشود
تا آفتاب‌گردان‌های پیش‌رس به‌پاخیزند،
 

برادرهای هم‌تصویر!
برای یک آفتاب ِ دیگر
پیش از طلوع ِ روز ِ بزرگ‌اش
                                    گریستیم.

مهر ۱۳۳۰